Recenzja z koncertu VPI, który odbył się w dniu 17 kwietnia 2013 roku w Sali Króla Jana Sobieskiego w Stacji Polskiej Akademii Nauk w Wiedniu.

W dzisiejszych turbulentnych dla kultury czasach trudno być świadkiem prawdziwego wydarzenia. Można doszukiwać się różnych tego  przyczyn. Na przykład, ze dzisiejsza cyfrowo-internetowa publiczność zatraciła pewna wrażliwość, co podsycane jest występami wykonawców, którzy zapominając o własnej indywidualności pragną nade wszystko być nieskazitelni. Czynią tak zapewne w dużej mierze dlatego, by nawykła do „doskonałości” publiczność nie miała  poczucia „utopionego” grosza.

W ogólną nerwowość wpisuje się ciągłe przypominanie o kryzysie w strefie Euro (od wielu już lat news nr 1), którego tak naprawdę w wielu krajach się nie odczuwa. Czy w pogoni za perfekcją nie zatracono, zarówno wykonawcy jak i publiczność, idei tego co naprawdę zasługuje na miano bycia perfekcyjnym? Czy perfekcyjny naprawdę znaczy ”bez zarzutu”. Czy może „bez zarzutu” już samo w sobie zawiera pierwiastek będący z artystycznego punktu widzenia porażką…

Czy istnieją dwie płaszczyzny gdzie młode talenty zaharowują się w imię perfekcji aby jakoś związać koniec z końcem, podczas gdy sterujący całym zamieszaniem w spokojny sposób zapewniają sobie byt metodami od dawien dawna niezmiennymi, gdzie o żadnej perfekcji nie ma mowy…

17 Kwietnia w Sali Sobieskiego, w części drugiej koncertu wystąpił duet, który potwierdził brawurowo, ze prawdziwa sztuka jest  wciąż żywotna. Vladimir Babeshko – altowiolista rosyjski udekorowany  wieloma już nagrodami na prestiżowych turniejach muzycznych, z towarzyszeniem Cezarego Kwapisza stworzyli podczas swojego mini recitalu prawdziwie lepszy świat.

Rozpoczynając marzycielskim, arcyromantycznym Adagio op. 71 Roberta Schumanna, w następującym po nim Allegro wykreowali formę pełną kontrastów i namiętności zwieńczonych szalonym, porywającym finałem.

Następująca Sonata Es-dur op. 120 Johannesa Brahmsa to utwór dojrzałego już kompozytora, w którym nasuwa się wrażenie muzycznego podsumowania przezeń całej swojej twórczości i w pewnym sensie tez życiowych doświadczeń. Muzyka czysta, naturalnie „płynąca”, gdzie objawia się to, co najbardziej  istotne a czego nie sposób wyrazić słowami.

„Perfekcja” staje się  jednym z przejawów życia, nigdy nie służąc samej sobie. W nadzwyczaj dojrzałej, naturalnie oddychającej  interpretacji, artyści stworzyli kreację pełną prawdziwie magicznych momentów. Klarnetowa  w swoim założeniu Sonata jest tak samo pełna  blasku i głębi w wersji altówkowej. A jeżeli jest to altówka w rękach Vladimira Babeshki pozostaje tylko delektować się brzmieniem, które w dzisiejszych salach koncertowych słyszy się nadzwyczaj rzadko a które prowadzi słuchacza prostą drogą, poprzez faktyczną perfekcję, ku temu co najważniejsze.


W pierwszej części koncertu wystapił dobrze znany z cyklu koncertów „Muzyka i Technika” pianista Cezary Kwapisz, prezentując w brawurowym wykonaniu najpierw Węgierską Symfonię nr 8  Liszta, a potem Chopina Nokturn Des-Dur, Scherzo E-Dur op. 54 oraz Poloneza As-Dur - popularnie znanego jako polonez heroiczny.

Zarówno Nokturn Des-Dur (5b), uznawany za jeden z najwspanialszych wśród nokturnów, jak i pozostałe dzieła - baśniowe scherco i emanujacy polską heroikę polonez (uznany powszechnie jako symbol polskości) wykonane zostały z zachowaniem odrębnych i własnych cech charakterystycznych tych utworów. Znakomita technika uzupełniała ciekawą interpretację utworów, co w wyniku ostatecznym zapewniło prawdziwe przeżycie muzyczne.

Arpeggia, lub inaczej ”rozbite akordy chopinowskie” (wykonanie akordów w polonezie w sposób przypominający dźwięki harfy), trudne i błyskawiczne akordy, czyli wszystkie trudności przy wykorzystaniu prawie całej klawiatury fortepianu wzbudziły podziw i duże uznanie dla pianisty.

Publiczność żywo wyrażała swój zachwyt, przerywając nastrój tajemnic zawartych w muzyce Chopina szumnymi oklaskami
i okrzykami „brawo” po każdym utworze.

Przy okazji koncertu dokonano wręczenia złotej odznaki NOT-u kol. Bożenie Prochaska (z okazji 15-lecia istnienia VPI).

Fakt odejścia Kol.Pawła Raczewa uczczono 1 minutą ciszy.

(CK oraz BP)